Het vaandel van het Korps Mariniers
Het vaandel van het Korps Mariniers werd op maandagmiddag 16 september 1929 door koningin Wilhelmina aan de toenmalige korpscommandant kolonel Jan Oele op het Malieveld in Den Haag uitgereikt. Hiermee ging een lang gekoesterde wens in vervulling.
16 september 1929
Vrijwel alle in Nederland aanwezige mariniers stonden aangetreden toen koningin Wilhelmina het vaandel overhandigde. Tijdens haar toespraak sprak de koningin lovende woorden over de mariniers. Dit werd bijzonder gewaardeerd, omdat juist in deze periode de politiek er over dacht het korps uit bezuinigingsoverwegingen op te heffen.
Nadat kolonel Oele het vaandel in ontvangst had genomen sprak hij de vorstin toe namens de officieren, onderofficieren en manschappen. Hij bedankte de koningin voor haar woorden en sprak zijn waardering uit om dit vaandel te mogen ontvangen. Hij verzekerde de vorstin “dat het Korps dit vaandel in strenge plichtsvervulling zal voeren tegenover Koningin en Vaderland en met onwankelbare trouw en gehechtheid aan Uwe Majesteit en aan Uw Koninklijk Huis”.
Defilé Rotterdam
Na terugkomst in Rotterdam volgde een defilé voor het stadhuis en een mars door de stad om het vaandel aan de burgerij te tonen. Afsluitend sprak kolonel Oele op de binnenplaats van de Marinierskazerne aan het Oostplein de mariniers toe en werden alle gesneuvelde mariniers herdacht. De volgende dag stond het vaandel voor de eerste keer ingetreden in de erewacht voor de Ridderzaal, bij de opening van de Staten-Generaal op 17 september 1929. Voor iedereen nu een vertrouwd jaarlijks beeld tijdens Prinsjesdag.
Oud gebruik
Het vroegste bewijs voor het gebruik van vaandels is gevonden in het oude Egypte. Als de troepen rond 3100 voor Christus ten strijde trokken, hadden ze lange stokken met dierenafbeeldingen bij zich. Bekender zijn de standaarden van de Romeinse legioenen. Ook voor deze eenheden waren dierensymbolen een bron van bezieling. In de Romeinse tijd nam het gebruik van veldtekens een hoge vlucht, want ze waren een prima middel om de eenheid tijdens het gevecht bij elkaar te houden.
Ook in de tijd van het Staatse leger (1576-1795), de strijdmacht van de Republiek der Verenigde Nederlanden, dienden vaandels en standaarden als oriëntatiepunt in het strijdgewoel. Elke compagnie voetvolk en ruiterij had toen een eigen vaandel of ruitervaan (standaard). De vaandrig of de kornet moest deze vast in handen houden en tot het uiterste toe verdedigen
De militaire eed of belofte
De Nederlandse militaire eed heeft een lange traditie en gaat gepaard met veel symboliek en betekenisvolle rituelen. In de eed wordt van militairen verlangd dat zij, boven op de belofte om gehoorzaam te zijn aan de wetten, trouw zweren of beloven aan de koning.
Met de hand aan het vaandel van het korps leggen de mariniers de eed of belofte afgelegd ten overstaan van de commandant van het Mariniers Opleidingscentrum. Met het afleggen van de eed of belofte zweer of beloof je niet alleen trouw aan de Koning, maar ook aan je collega’s. Als marinier kom je op voor anderen, vaak onder moeilijke en complexe omstandigheden. Mariniers zijn allemaal door dezelfde eed met elkaar verbonden en dus zijn ze er ook voor elkaar. Juist als het moeilijk is!
Wapenfeiten
Op het eerste vaandel stonden de oorspronkelijk negen ‘wapenfeiten’. Vanwege de inzet van het Korps Mariniers in het begin van de Tweede Wereldoorlog werden bij Koninklijk Besluit op 4 december 1946 hier nog een drietal vaandelopschriften aan toegevoegd: Rotterdam, Oost-Java en Javazee.
Opschriften
Vaandelopschriften verwijzen naar belangrijke krijgsverrichtingen waarbij de eenheid zich op bijzondere wijze heeft onderscheiden. Met het verlenen van het opschrift wordt uitdrukking gegeven aan de erkenning en waardering van de prestatie van de eenheid. De toekenning van deze wapenfeiten gebeurt altijd bij Koninklijk Besluit.
- Spanje-Algiers;
- West-Indië;
- Seneffe;
- Kijkduin;
- Doggersbank;
- Atjeh-Bali;
- Chatham;
- Rotterdam;
- Javazee;
- Java en Madoera;
- Nieuw-Guinea.
